Önceki bölümde Fielder, kişisel yolculuğuna odaklanarak, sürekli garipliği ile özdeşleşen otistik hayranlarla derinden yankılandı.Bu bağlantılar sadece sıradan gözlemler değil, aynı zamanda başkalarıyla kolayca bağlantı kuramamasının kronik yetersizliğinin derin bir keşfiydi-ekrandaki kişiliğinin tanımlayıcı bir özelliği.Bu temaları ele alarak, gösteri 2. sezona dokunaklı bir zemin sağladı ve Fielder'ın kaptanlar ve ilk memurlar arasındaki dinamikler üzerindeki fiksasyonunu açıkladı.

Bu proje sadece komedi sınırlarını genişletmekle kalmadı, aynı zamanda Fielder'ın yeni uçlara olan bağlılığını da yükseltti.İniş uçaklarındaki eşsiz yetersizliği karanlık bir mizah kaynağı haline gelirken, düzenleyici boşluklar altında bir jetin birlikte doldurulması planı, şema doğasını HBO'nun kaynaklarıyla evlendi.Kokpiti seyir yüksekliğinde komuta eden saha oyuncusu, televizyonun etkisinin sınırlarına meydan okuyan nefes kesici bir şey değildi.

Yine de, komedinin altında daha derin bir anlatı yatıyor.Fielder'ın potansiyel otizm hakkındaki endişeleri, bir FAA ifşa formunu tamamlarken havacılık hedefleriyle kesişti.Netlik arayışında, Reddit’in istenmeyen tavsiyelerinin ortasında bir fMRI dahil resmi bir teşhis yaptı.Sonuçlar geciktikçe, Fielder yalnız bir uçuşa başladı ve journey ortasında uğursuz bir sesli mesaj aldı.Sessizce teslim edilmiş ama derinden etkili bir kodada, Fielder güvensizliklerle başa çıkma yöntemini açıkladı - uzak küresel yerlerde boş jetler.Afrika Çölü'nün hava manzarasına göre, seslendirmesi tekrarladı: “Eğer buradaysanız, iyi olmalısınız.”

Bu kapanış çizgileri, sezonun kasıtlı olarak kıvrımlı yapısına rağmen güçlü bir şekilde yankılanıyor.Başlangıçta fedakar bir görev olarak çerçevelenen Sezon 2, sonuçta kendini derinden kişisel olarak ortaya koyuyor.Simüle edilmiş ebeveynlik gibi deneylerin meydanda silinmez izler bıraktığı Sezon 1'in kalıcı gölgelerini ima ediyor.Belki de işlev bozukluğunun dış analizlerinden memnuniyetsizlikten kaynaklanan Fielder, tek Up-upmanship eylemlerini artırarak, bu tür özelliklere ulaşıp ulaşamayacağını sorguluyor.

Finalde Fielder, provaların pilotların eğitimine ayrılmaz olduğunu keşfetme konusunda güvence bulur.Obsesif uygulamaya olan güveninde yalnız değil;Birçoğu dönüştürücü gücüne olan inancını paylaşıyor.Sonuçta, başarı metodolojiyi gölgede bırakır.Fielder uçağa başarıyla indiğinde, tezahürat eden bir işbirlikçi kalabalığı tarafından karşılanır.Bu anı düşünerek şöyle anlatıyor: “Bütün bu alkışlar beni önemli bir şey yapmış gibi hissettirdi.”İç kargaşasına rağmen, sonuç çabalarını doğrular: “Herkesi güvenli bir şekilde indirdiğiniz sürece, bir kahraman olmak için gereken tek şey bu.”

Son anlara kadar gerçek niyetlerini gizleyerek, Fielder daha az uyumlu ama daha ilgi çekici bir ikinci sezon yapıyor.Bu yaklaşım, gençlikten beri onu büyüleyen, formu harmanlayan ve sorunsuz bir şekilde işlev gören sihir hilelerini yansıtıyor.Gerçek nedenlerini gizlemek, duygusal şeffaflığın her zaman gerekli olmadığı sonucuna göre uyumludur.İniş mükemmelse, kimse yolculuğu sorgulamıyor.