Devamını okuBüyük bir yiyecek levhası, loş ışıklı dikey tesisten yavaşça iner, kokusu acımasız bir alay gibi yukarı doğru sallanır.Yukarıda, üst seviyeler sakinleri, parıltılı gözler ve kuzgun gülümsemelerle masalarının etrafında toplanırlar ve kısıtlama olmadan ziyafet çekerler.Kahkahaları, zayıflamış figürlerin umutsuzluk içinde saklandığı, mideleri açlıkla oyulmuş olan aşağıdaki gölgelere doğru yankılanıyor.Bazen yukarıdan düşen kırıntılar sadece alaycı jetonlardır, asla içlerindeki kemiren boşluğu aşmaya yetmez. Eşitsizlik derin yanar, varlıklarının her lifine kazınmıştır.Yukarıda alınan her ısırık, aşağıdakilerin sandıklarına basan başka bir ağırlık gibi hissediyor ve umutlarını boğuyor.Yine de çaresizliğin ortasında, fısıltılar karışmaya başlar - her geçen gün daha yüksek sesle büyüyen sessiz bir meydan okuma.Bir zamanlar açlıktan dolayı sık bir yüzler şimdi çözümle hafifçe parlıyor, eller sadece zayıflıktan değil, değişimin beklentisinden titriyor. İsyan artık uzak bir rüya değil;Adaletsizlik ateşi ve adalet için umutsuz özlemle körüklenen bir kaçınılmazlıktır.Bir sonraki yiyecek levhası inerken, hesaplaşma anı da - sessizce acı çekenler yükselecek, her zaman onların olduğunu talep eder: eşitlik, haysiyet ve yaşama hakkı.