อ่านเพิ่มเติมหลังจากทนต่อการคุมขังห้าสัปดาห์อย่างไม่หยุดยั้งที่โรงกลั่นน้ำมันอะแลสกากลุ่มคนงานที่เหนื่อยล้านำโดย John Ottway นักแม่นปืนที่มีสายตาสำคัญจัดขึ้นบ้านเที่ยวบินกลับบ้านแต่โชคชะตามีแผนอื่น ๆพายุที่ดุร้ายกลืนกินเครื่องบินของพวกเขาฉีกมันออกจากท้องฟ้าและปล่อยให้มันซากปรักหักพังกระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่กว้างใหญ่ของทุ่งทุนดราแช่แข็งอย่างน่าอัศจรรย์มีเพียงแปดคนเท่านั้นที่รอดชีวิตมาได้รวมถึง Ottway ตอนนี้แต่ละคนไม่เพียง แต่มีบาดแผลทางร่างกาย แต่ยังรวมถึงน้ำหนักของความสิ้นหวังและความไม่แน่นอน ขณะที่พวกเขาเริ่มต้นการเดินทางที่บาดใจไปทางใต้สู่อารยธรรมทุกขั้นตอนคือการต่อสู้กับอัตราต่อรองที่ผ่านไม่ได้ความเย็นที่กัดจะซึมเข้าไปในกระดูกของพวกเขาทดสอบการแก้ไขของพวกเขามากเท่ากับร่างกายที่เปราะบางของพวกเขาลมหายใจแต่ละครั้งดึงอากาศเย็นลงมันให้ความรู้สึกเหมือนเศษน้ำแข็งหั่นผ่านปอดของพวกเขาแต่ถึงกระนั้นความโหดร้ายของธรรมชาติก็ไม่ใช่ศัตรูเพียงคนเดียวในระยะไกลดวงตาแวววาวในแสงสลัว - หมาป่าคร่ำครวญสะกดรอยตามพวกเขาคำรามของพวกเขาดังก้องผ่านความเงียบของถิ่นทุรกันดารที่รกร้างซึ่งเป็นเครื่องเตือนความทรงจำที่ใกล้เคียงกับความตาย ผ่านถุงมือแห่งความทุกข์นี้ Ottway ไม่เพียง แต่เป็นผู้นำ แต่เป็นสัญญาณแห่งความหวังมือที่มั่นคงและวิญญาณที่ไม่ยอมแนะนำของเขานำทางสหายของเขาไปข้างหน้าแม้ว่าความมืดขู่ว่าจะกินพวกเขาทั้งหมดมันเป็นเรื่องราวของการเอาชีวิตรอดใช่ - แต่ยิ่งไปกว่านั้นมันเกี่ยวกับความยืดหยุ่นของจิตวิญญาณมนุษย์ความผูกพันที่เกิดขึ้นในความทุกข์ยากและความยาวที่หนึ่งจะไปอดทนเพื่อปกป้องและในที่สุดก็มีชีวิตอยู่