ਹੋਰ ਪੜ੍ਹੋਭੋਜਨ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਲੈਬ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਲੰਬਕਾਰੀ ਸਹੂਲਤ ਦੁਆਰਾ ਉਤਰਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਜ਼ਾਲਮ ਟੀਜ ਵਰਗਾ ਭਜਾਉਣਾ.ਉੱਪਰ ਉੱਚ ਪੱਧਰਾਂ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਆਪਣੀਆਂ ਟੇਬਲਾਂ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਬੇਲੋੜੀਆਂ ਮੁਸਕਰਾਹਟਾਂ, ਬਿਨਾਂ ਸੰਜਮ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਦੇ ਮੇਜ਼ਾਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦੇ ਹਨ.ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜਾਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜਦਾ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਐਸੀਮਿਸੀਟਿਡਸ ਨੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਘ੍ਰਿਣਾਯੋਗ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੇਟ ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਕਤਲੇਆਦੇ.ਉਹ ਟੁਕੜਿਆਂ ਜੋ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਤੋਂ ਡਿੱਗਦੇ ਹਨ ਉਹ ਮਖੌਲ ਉਡਾਉਣ ਵਾਲੇ ਟੋਕਨ, ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਬੈਠਦੇ. ਅਸਮਾਨਤਾ ਬਰਨ ਡੂੰਘੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਦੇ ਹਰ ਫਾਈਬਰ ਵਿੱਚ ਆਈ.ਉਪਰੋਕਤ ਹਰ ਦੰਦੀ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੋਰ ਵਜ਼ਨ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਹੇਠਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਰੀਬਾਂ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨੂੰ ਦਮ ਘੁੱਟਣਾ.ਅਜੇ ਵੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਫੁਹਾਰੇ ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਦਿਨ ਨਾਲ ਉੱਚੀ ਵਿਵਾਦ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ.ਝਰਨੇ ਤੋਂ ਇਕ ਵਾਰ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਚਿਹਰੇ ਹੁਣ ਸੰਕਲਪ ਨਾਲ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦੇ ਨਾਲ ਚਮਕਦੇ ਹਨ, ਸਿਰਫ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਤਬਦੀਲੀ ਦੀ ਉਮੀਦ ਤੋਂ ਹੱਥ ਹਨ. ਬਗਾਵਤ ਹੁਣ ਦੂਰ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ;ਇਹ ਇਕ ਅਟੱਲਤਾ ਹੈ, ਬੇਇਨਸਾਫੀ ਦੀ ਅੱਗ ਦੁਆਰਾ ਭੜਕਿਆ, ਨਿਆਂ ਦਾ ਭੱਦਾ ਤਰਸ ਰਹੇ.ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਭੋਜਨ ਦੇ ਅਗਲੇ ਸਲੈਬ ਵੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਦਾ ਪਲ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਚੁੱਪ ਕਰ ਦੇਣਗੇ ਉਹ ਮੰਗ ਕਰਨਗੇ ਕਿ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੀ ਰਿਹਾ ਹੈ: ਸਮਾਨਤਾ, ਮਾਣ, ਅਤੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ.